بعد از تو

امروز بعد یک روز کاری سخت ، اومدم خوابیدم و خواب  تو رو دیدم...خواب آخرین دیدار...دلم برات تنگ شده...ولی چه کنم نمی توانم تو را داشته باشم...بهتر هست از همون دور دوستت داشته باشم...من آدم بی وجدانی نیستم ولی با شرایط پیش آمده چه میشه کرد...ازم دلخور نباش...باید قوی بود هم تو و هم من...

پی نوشت:

کاشکی اون روز میدونستم آخرین باره که می بینمت سیرتر نگات می کردم... شاید ببینمت دوباره تو دنیایی که آدمک نداره...منو ببخش نتونستم آدم خوبی برات باشم...

تنهاتر از همیشه

حال دلم خوب نیست...چرا هیچکی منو نمی فهمه...یکی را در نهان خانه ی دلم دوست دارم...آری او زیباترین تفکر حال خوش من است،و هم غمناک ترین تراژدی حال دل زارم هست...من مانده ام با یاد چشمانش که در چشم دیگری باز میشود...من مانده ام در هوای گلی که در هوای دیگری بارها عطرافشانی می‌کنه...و از فرسخ های دور تنها سراب بودنش را لمس میکنم... دیگر خسته ام از خواستن...خسته ام از راههایی که به نرسیدن ختم میشه...چرا باور ندارم نقطه پایان اینجاست که تو نیستی...ومن چرا باور ندارم تو را ندارم ...حالم بده...کاشکی یکی منو بفهمه...

دلم تنگه

دیروز سالگرد وفاتت بود...انگار همین دیروز بود... یکی از شب‌های تیرماه تابستان بود و تو  بابا بودی  که در ایوان حیاط نشسته بودی و هندونه قاچ می کردی برامون...توی حیاط هم بوی نم آبپاشی که انجام داده بودی پیچیده بود...انگار دیگه نیستی بابا که عطر حضورت و این خاطرات را دوباره لمس کنم...قول دادم بهت  قوی باشم غصه نبودنت را نخورم...ولی مگه غصه نبودنت فراموش شدنی هست... از دیروز همش دنبال بهونه برای گریه هستم، ولی اشکم در نمیاد...بغض وجودم را گرفته...کجایی...کجایی عزیزم...در  این لحظه در  این مکان این  قدر دلت گرفته   که می خوای دستتو بگیری بری به ناکجا آبادترین نقطه این وادی...دلت می خواد تنهایی ات را بغل بگیری ...خسته میشی از همه چی...دلت فقط بودن در کنار یار می خواد...اون هست که  فقط می‌تونه آرامت کنه...ولی کجاست یار گریز پا...اون هم قبل تو  بابا تنهام گذاشت...تنهام خدایا تو به دادم برس...