تنهاتر از همیشه

حال دلم خوب نیست...چرا هیچکی منو نمی فهمه...یکی را در نهان خانه ی دلم دوست دارم...آری او زیباترین تفکر حال خوش من است،و هم غمناک ترین تراژدی حال دل زارم هست...من مانده ام با یاد چشمانش که در چشم دیگری باز میشود...من مانده ام در هوای گلی که در هوای دیگری بارها عطرافشانی می‌کنه...و از فرسخ های دور تنها سراب بودنش را لمس میکنم... دیگر خسته ام از خواستن...خسته ام از راههایی که به نرسیدن ختم میشه...چرا باور ندارم نقطه پایان اینجاست که تو نیستی...ومن چرا باور ندارم تو را ندارم ...حالم بده...کاشکی یکی منو بفهمه...