سلام یار بی وفا

سلام...خوبی...می‌دونی آدم وقتی قوی میشه که روی پای خودش بایسته...این ناملایمات به دل نگیره و همه این بی مهری ها را  زیر پاش بزاره و پله ای برای صعود بسازه...آره من هستم...خسته ام...ولی باید قوی بمونم...پشتم کسی نیست جز اون بالایی که کفایت می‌کنه...درست بنده خوبی نبودم...سراپا گناهم...ولی اون ارحم الراحمین هست...منو می بخشه...تو هم منو ببخش من توی  این مدت خیلی اذیتت کردم...خیلی جاها ناخواسته آزردمت...دست خودم نبود دوستت داشتم ولی ابراز احساس خوب بلد نبودم..‌.خیلی جاها بدقول شدم...شرمنده اتم...منو ببخش که پارتنر خوبی برات نبودم...می‌دونی من خیلی حالم بده...ولی تحمل میکنم...فکر تو و چشمانت مرا لحظه ای رها نمیکنه...امروز به زور وصل شدم چند لحظه ای ...هر چی زل زدم به پروفایلت آنلاین نشدی...خودم هم جرائت پیام نداشتم...خلاصه چی بگم بعد این همه روز که ازم بی خبر موندی..‌.بلد نیستم گدایی عشق کنم...خودت آمدی...قدمت روی چشمانم...خاک پایت سرمه ی چشمانم...نیامدی هم باز دعای خیرم بدرقه ی راهت...کیمیاترین معبودم تو بودی و هستی...دوست داشتن تو حتی نباشی هم زیباست...فقط بدان فراموشی تو نازنینم مساوی  با مرگم هست...وسلام...قصه تمام...

پی نوشت:

.............................................

به قول شاعر که میگه:اگه دنیات اندازه یک نفر کوچیک بشه...یا اون یک نفر اندازه خدا واست بزرگ بشه...اگه یک روز ترکت کنه و بره...اون وقت دین و دنیات با هم میبازی...