راه تویی بقیه بیراهه هستن

تو پایان شعر منی...مانیتیسم نگاهت در نگاهم رخنه کرده...روحم درد دارد برای به آغوش کشیدنت...طنین صدایت را در خلوت و تنهایی کم دارم...تو فقط در خیالم بارها  حرف بزن و با جان گفنتت نفس تازه ای به این تن خسته بدمی... بغض غریبی سرچشمه گرفته از حسرت سالهای دور از تو بودن گلویم را می‌فشارد زمانی که می بینم هستی ولی در آخر  نیستی در کنارم تا نامتنهایی تنم گر میگیرد و میسوزد ...نامنظم ترین ریتم ها را قلبم در زمانهایی که نیستی می نوازد...بارها با چشمانی اشکبار به بستر رفتم و نزاشتم بفهمی که من دلم هنوز هم تو را با جان و دل تمنا دارد...با خیالت به خواب رفتم...وبارها در خواب بوسیدمت و به آغوش کشیدمت... انگار با رفتن هر بارت جهنمی که وعده حقش دادن شعله هایش  جان  و تنم را می‌سوزاند...بی تو این دنیا مفتش گران است....بی تو نفس کشیدن هم سخته... بدون تو تا به کی منتظر و درد هجران تو را تحمل کردن و دم نزدن...بیا و خودت باش و برای من باش تا ابد دهر...میدانم آرزوی بزرگ ومحالی است  تو را داشتن...ولی برای یکبار شده خودت را به تماشا بزار و دیگر نگو  دیر است برای با هم بودن و فصل خزان  است... من به خاطر تو از همه اعتقاداتم گذشتم...ولی تو را نیافتم...اگر یادت باشد ما هم زمانی بهاری داشتیم...زمانی که باشی حتی از دور با تو همه فصل ها بهار است...دستت را به من بسپار تا باور کنم این بار هم این رویا خواب نیست.‌..باورم کن قلبی و جسمی که این تن خسته بی تو مچاله نشود در درست روزگار بی رحم  آدمای  این دنیا  ...باورم کن باری دیگر  تا روزهای سخت‌تر از این را به عشق دیدن دوباره تو دوام بیاورم...بیا پیوند دوباره ای در کوی خیالاتم با هم ببندیم و دیگر عهدی را نگسستیم...توقع زیادیه لابد تو را در بر خویش گرفتن...تو را عاشقانه  بوییدن...تو را لمس کردن...ولی افسوس و صد افسوس که داشتن تو سراب است و بس...دل خوش به بودنم نکن...ما هم زمانی سوگلی داشتیم که فقط مال خودمان بود...حال جبر روزگار او را به دیگری سپرده و از او جز حسرت چیزی برایمان نمانده..‌و ما فقط به شادی او دلخوشیم و بس...به روی ماه دیدنش امیدوار...